Έτσι δάμασα τη γυροειδή αλωπεκία

ΧΡΗΣΤΟΣ Δ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

Έτσι Δάμασα τη Γυροειδή Αλωπεκία & άλλες δερματικές παθήσεις

Τρίπολη

Copyright: XΡΗΣΤΟΣ Δ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

Παλαντίου 44, Τρίπολη 22100, τηλ. 2710231820

     κιν. 6944288650

site: www.alopekia.com

email: chris_stratigopoulos@yahoo.gr

Ηλεκτρονική επεξεργασία: ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΡΟΧΑΛΙΑ

     τηλ. 2710242093

GESTHMAN: Επαναστατικό παρασκεύασμα από βότανα του Ταϋγέτου, που συλλέγονται σε συγκεκριμένα χρονική περίοδο. Θεραπεύει ριζικά τη γυροειδή αλωπεκία, σμηγματοροϊκή υπερκεράτωση, σμηγματοροϊκή δερματίτιδα, λιπαρότητα και πιτυρίαση. Σταματά την τριχόπτωση και αναζωογονεί το τριχωτό της κεφαλής. Ενδείκνυται για τη λεύκη και για ορισμένες μορφές ψωρίασης. 

Τι κι αν είμαι γιος αγρότη

Γεννήθηκα στο χωριό Βλαχοκερασιά Αρκαδίας, είκοσι χιλιόμετρα έξω από την Τρίπολη το Σεπτέμβριο του ’52. Οι γονείς μου φτωχοί αγρότες, μα τίμιοι άνθρωποι, μετά δυσκολίας κατάφερναν να μου προσφέρουν τα απαραίτητα και η γιαγιά μου, η Γεωργούλα Σάλτου, και ο παππούς μου Κωνσταντίνος – γονείς της μητέρας μου – φρόντιζαν να μου παρέχουν κάτι περισσότερο.

Το χειμώνα που ο πατέρας μου με τη μητέρα μου πήγαιναν στα χειμαδιά για τις ελιές, έμενα στο σπίτι του παππού, αλλά και τον άλλον καιρό εκεί βρισκόμουν, διότι η γιαγιά μού είχε μεγάλη αδυναμία και εγώ το καταλάβαινα και μου άρεσε να είμαι μαζί της.

Ήμουν πολύ ανήσυχο παιδί, όλα τα ερευνούσα και σε όλα ήθελα να μάθω τη λειτουργία τους. Στο σχολείο ήμουν καλός μόνο στη Φυσική Πειραματική και θυμάμαι που όταν με το δάσκαλο κάναμε διάφορα πειράματα έτρεχα στο σπίτι, άδειαζα τα φάρμακα της γιαγιάς από τα μπουκαλάκια και τα πήγαινα στο σχολείο, να βάλουμε μέσα τα στοιχεία για τα πειράματα.

Όταν η μέρα δεν πήγαινε καλά, εγώ το γνώριζα από το πρωί. Πώς; Ενώ τις άλλες μέρες τα μαλλιά μου έστρωναν μια χαρά όταν τα χτένιζα, εκείνα τα πρωινά με τίποτα δεν κάθονταν στη θέση τους. Το έλεγα στους συμμαθητές μου, μα που να με καταλάβουν. Τώρα ευτυχώς με διαβάζουν και πάντα σχολιάζουν τα κατορθώματά μας σαν ήμασταν μικρά παιδιά στο χωριό.

Ήθελα να κάνω κάτι στη ζωή μου, για να μείνει το όνομά μου στην ιστορία και ο πατέρας μου έλεγε: «Βιβλίο δεν ανοίγεις, όλο στα μαστορέματα και στη μπάλα έχεις το νου σου, γεωργός θα είσαι σαν κι εμένα σε όλη σου τη ζωή!»

Μου άρεσαν πολύ τα ωραία κορίτσια κι όλο κόλπα σκαρφιζόμουνα για να τα πλησιάσω. Έδινα μεγάλη βάση στην καλαισθησία και ήθελα να γίνω ένας ωραίος, όταν μεγαλώσω, άντρας, που να γοητεύω. Όλο όνειρα έκανα… Ήμουν πολύ δυνατό παιδάκι, αθλητής με τα όλα του. Βοηθούσα στα χωράφια τους δικούς μου και μετά, ποδόσφαιρο. Καθόλου δεν κουραζόμουν. Όταν μεγάλωσα λίγο πήγαινα και για μεροκάματα, οικοδομή, θέριζα, μάζευα κεράσια, μήλα, πατάτες στην Τεγέα και άλλες δουλειές.

Ήμουν δεκαεφτά ετών όταν είδα μια μέρα στο δεξί μου χέρι, πάνω απ’ την παλάμη, ένα μικρό, άσπρο σημαδάκι, που δεν μου άρεσε και άρχισα σε μόνιμη βάση να το παρακολουθώ. Σιγά - σιγά μεγάλωνε. Μετά είδα πως και στο αριστερό μου χέρι, στη μέσα πλευρά κοντά στον καρπό, είχε κάνει κι εκεί ένα άσπρο στίγμα την εμφάνισή του. Το έδειξα στον πατέρα μου και μου είπε ότι δεν είναι τίποτα και πως κι ο παππούς μου είχε κάτι τέτοια σημάδια στα χέρια και στο πρόσωπο. Αργότερα έμαθα για το ρόλο της κληρονομικότητας.

Τον καιρό εκείνο είχα δει στο γήπεδο του Παναρκαδικού στην Τρίπολη έναν όμορφο κύριο, μελαχρινό, που στο πρόσωπό του και στα χέρια του υπήρχαν άσπρα σημάδια και δεν ήταν καθόλου ωραία αυτή η εικόνα. Σκεπτόμουν να τον πλησιάσω και να τον ρωτήσω, αλλά ήμουν επιφυλακτικός, δίσταζα. Μια μέρα το πήρα απόφαση. Πήγα στο γήπεδο και κάθισα δίπλα του. Με πολλή ευγένεια τον ρώτησα και με περισσότερη εκείνος μου απάντησε. «Είναι μια δερματική νόσος», μου είπε, «που η επιστήμη δεν έχει καταφέρει ακόμα να τη θεραπεύσει».

Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Του έδειξα και τα δικά μου σημάδια και μου είπε να μην ανησυχώ, διότι είμαι ξανθός και δεν θα έχω μεγάλο πρόβλημα, έστω και αν η πάθηση επεκταθεί και σε άλλα σημεία του σώματός μου. Γύρισα στο χωριό και δούλεψα μπογιατζής, να μαζέψω χρήματα και να πάω σε έναν δερματολόγο. Πήγα σε ένα στρατιωτικό γιατρό, στην οδό Δαρειώτου, αν θυμάμαι καλά, στην Τρίπολη και μου έδωσε ένα υγρό του οποίου η μυρωδιά ακόμα και σήμερα είναι στη μύτη μου και μου είπε να βάζω στα χέρια μου και να κάθομαι σταδιακά στον ήλιο από πέντε λεπτά στην αρχή έως μία ώρα αργότερα. Μου είπε ότι υπάρχει και σε χάπια αυτό που μου έφτιαξε, αλλά να μην το πάρω διότι σε δύο χρόνια θα χαλάσει το συκώτι μου. Το υγρό δεν έκανε τίποτα και η πάθηση άρχισε να εξελίσσεται και σε άλλα σημεία του σώματός μου, αριστερό χέρι, σαγόνι, μάτια, πόδια κλπ.

Ως «έξυπνος φαρμακοποιός» σκέφτηκα πως αν αγοράσω το φάρμακο που μου είπε ότι υπάρχει ο γιατρός, αλλά να μην το πάρω, και το διαλύσω σε οινόπνευμα, ίσως θεράπευα την πάθηση. Meladinin το έλεγαν. Το αγόρασα, έλιωσα μερικά χάπια σε οινόπνευμα και το έβαλα επάνω στα χέρια μου. Πήγα στο αμπέλι με τους γονείς μου να το σκάψουμε και έμεινα πολλή ώρα στον ήλιο. Έπαθα εγκαύματα σε τέτοιο βαθμό που ενώ πολλά χρόνια αργότερα θεράπευσα τη λεύκη, τα σημάδια εκείνα ακόμα φαίνονται.

Η λεύκη εξελισσόταν αργά μεν, μα δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα. Κάποιος γνωστός στο χωριό μου είπε για κάποιο βότανο. Το πήρα χωρίς αποτέλεσμα. Ίσως και ευτυχώς που δεν μου έκανε καλό... Μια μέρα ήμουν στο χωράφι μόνος μου και κάθισα κάποια στιγμή πάνω σε μια πέτρα. Γύρω μου ανθισμένη η φύση, μοσχοβολούσε ο τόπος, ήταν άνοιξη. Σκέφτηκα και πήρα μια απόφαση. Θα δοκιμάζω, είπα μέσα μου, όσα βότανα βρίσκω εκεί στα χωράφια μας. Κάποιο από αυτά θα κάνει για τούτη την πάθηση.

Aγόρασα κι ένα τετράδιο και έγραφα τα βότανα. Δοκίμαζα κάθε μήνα κι από ένα. Μέχρι να πεθάνω, σκεπτόμουν, θα το εντοπίσω, πού θα πάει. Θα νικήσω την αρρώστια μου. Όλα τα φάρμακα τα έχει η φύση. Τελικά ο ιερός Ταΰγετος έκανε το θαύμα του από μια πληροφορία ενός γέροντα από ένα χωριό της Σπάρτης στους πρόποδες του Ταϋγέτου. Μου έδωσε και μία συνταγή, άσχετη με τα δερματικά, που κι αυτού άλλος του είχε δώσει και που με αυτήν έγινε καλά τη στιγμή που η επιστήμη τον είχε ξεγραμμένο. Μου είπε πως είχε δει, όταν ήτανε βοσκός, Γερμανούς να συλλέγουν βότανα που τα πήγαιναν στο εξωτερικό και τα έκαναν φάρμακα. Αν διαβάσετε το μυθιστόρημά μου «ΑΡΡΙΚΟΣ», θα καταλάβετε περισσότερα.

Πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια που η λεύκη σταμάτησε να εξελίσσεται. Ευτυχώς που δεν είχε μεγάλη εξάπλωση στο πρόσωπο. Εγώ συνέχιζα προσπαθώντας να θεραπεύσω όλα τα σημεία εκείνα που έπασχαν με έναν άλλον όμως τρόπο. Με το βότανο που την σταμάτησε σε συνδυασμό όμως και με άλλα ετούτη τη φορά. Τα κατάφερα!

Ήρθε η μέρα που κατάλαβα ότι υπήρχαν κενά μέσα μου, αφού δεν διάβαζα στο σχολείο και πως είχε δίκιο ο πατέρας που φώναζε να διαβάζω.

Διάβασα τόσο που δε νομίζω ότι καθηγητής θα το έχει κάνει. Για ώρες πολλές την ημέρα δεν σήκωνα κεφάλι. Εγκυκλοπαίδειες αμέτρητες και άλλα βιβλία ιατρικής και βοτανολογίας. Για τη λεύκη χρησιμοποίησα ό,τι πληροφορίες είχα συλλέξει κι έφτασα ακόμη και μέχρι την αρχαιότητα. Έμαθα πολλά πράγματα, μα περισσότερο σε ό,τι έχει σχέση με το δέρμα και τα μαλλιά. Τώρα ακόμα προσπαθώ να θεραπεύσω τα σημάδια εκείνα που μου είχαν μείνει από τα εγκαύματα του φαρμάκου Μeladinin.

Και τώρα, πώς έφτασα στη μεγάλη ανακάλυψη για τη γυροειδή. Εντελώς τυχαία!!! Ένας δικός μου άνθρωπος, που πίστευε και πιστεύει πολύ σ’ εμένα και μ’ εμπιστεύεται, ήρθε μια μέρα στο ιατρείο στη ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη που εργαζόμουν σαν τραυματιοφορέας, να του δώσω κάποιο παυσίπονο γιατί τον πονούσε το κεφάλι του. Είδε πάνω στο γραφείο κάτι μπουκαλάκια με κάποιο φάρμακο που πειραματιζόμουν για να κάνω ένα φυτό να βγάλει άνθη σε άλλο χρόνο από το φυσιολογικό του. Κουβέντα στην κουβέντα μου ζήτησε να του φτιάξω ένα φάρμακο για το κεφάλι της γυναίκας του που είχε γυροειδή αλωπεκία.

Εντάξει, του λέω, θα φτιάξω. Να το σκεφτώ λίγες μέρες.

Ξέροντας ότι η λεύκη με τη γυροειδή και άλλα δερματικά έχουν κάποια σχέση – μην μπαίνουμε σε επιστημονικά με γονίδια χρωμοσώματα και αυτοάνοσα νοσήματα, γιατί πολλοί από εσάς ίσως και να μην καταλάβετε – λέω ας του δώσω αυτό της λεύκης με ένα ακόμη στοιχείο που είχα βάλει και θεράπευσα τότε έναν καρκίνο στο πρόσωπο του πατέρα μου. Μετά άλλαξα γνώμη κι έβαλα άλλο στοιχείο. Του το έδωσα.

Πόσες μέρες, μου λέει, να το βάζει η γυναίκα μου;

Δύο μήνες, του είπα, αφού έβαλα κάτι στο νου μου.

Σε καμιά εικοσαριά ημέρες ήρθε ξανά στο ιατρείο και μου είπε να φτιάξω ένα μπουκαλάκι ακόμα, γιατί το πρώτο τελείωσε.

Το έφτιαξα.

Όταν σώθηκε και το δεύτερο μπουκάλι, ήρθε πάλι και πριν μου πει κάτι, από τον τρόπο που με κοίταξε κατάλαβα ότι κάτι καλό θα μου έλεγε. Δεν είχα κάνει λάθος.

Κοντεύει να γεμίσει μαλλιά το κεφάλι της γυναίκας μου, μου λέει. Άρχισαν να μικραίνουν τα κενά που υπήρχαν.

Χάρηκα πολύ από αυτό που μου είπε και της έφτιαξα και άλλο φάρμακο. Πριν τελειώσει και το τρίτο μπουκαλάκι, κανένα κενό δεν υπήρχε στο κεφάλι της γυναίκας του.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, ούτε της ξαναπαρουσιάστηκε. Ε, αυτό ήταν. Το έδωσα και σε άλλον και σε άλλον και πάει λέγοντας. Ούτε ένας δεν μου είπε ότι δεν τον βοήθησε το φάρμακο. Σιγά – σιγά το δοκίμασα και σε άλλες δερματικές παθήσεις με καλά αποτελέσματα. Η πιο δύσκολη πάθηση είναι η σμηγματορροϊκή υπερκεράτωση. Έξι μήνες προσπαθούσα να θεραπεύσω μια κυρία. Στο τέλος βγήκα νικητής και ένιωσα τόσο υπέροχα, που δεν μπορείτε να καταλάβετε.

Το όνομα Gesthman ποτέ σας δεν θα μάθετε από πού προέρχεται. Δεν έχει να κάνει με το άνδρας που πολλοί νόμισαν, έχει όμως την ιστορία του. Ούτε και τα άλλα ονόματα των παρασκευασμάτων που έχουν σαν βάση το Gesthman συν άλλα συστατικά θα σας αποκαλύψω. Πάντως να ξέρετε ότι δεν είναι τυχαία τα ονόματα. Καλό είναι βεβαίως να ξέρετε ότι το φάρμακο αποτελείται από δέκα βότανα, που με ειδικό τρόπο παίρνω τις ουσίες τους και τις χρησιμοποιώ ανάλογα. Η αλήθεια είναι πως είναι χρονοβόρα η διαδικασία, αλλά μπροστά στο αποτέλεσμα ξεχνάω την κούραση. Μπορώ να σας γράψω άλλες χίλιες σελίδες σχετικά με τα παρασκευάσματα, αλλά έχω τη γνώμη ότι το ζητούμενο είναι η θεραπεία, το αποτέλεσμα και όχι τα υπόλοιπα. Σημαντικό είναι το ότι με το Gesthman δεν πρέπει να γίνεται παράλληλη χρήση και άλλου φαρμάκου για την ίδια πάθηση, αφού και ο Παράκελσος έλεγε πως «όσο μακροτέρα η συνταγή, τόσο ολιγότερον το εξ αυτής καλόν».

Τώρα, δε νομίζω να με ρωτήσει κάποιος από εσάς γιατί δεν έγινα γιατρός. Αφού εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα. Γιατί δε διάβαζα και γιατί οι γονείς μου δεν είχαν τη δύναμη. Όμως, μπορεί εγώ να μην έγινα επιστήμονας, αλλά όλοι οι ήρωες των μυθιστορημάτων μου είναι γιατροί και όλοι τους έκαναν από μία σπουδαία ανακάλυψη, που βοήθησε τον άνθρωπο που τους χρειάστηκε. Έστω και με μυθιστορηματικό τρόπο βοηθάς το συνάνθρωπο, αν ξέρεις να χειρίζεσαι τα πράγματα. Το Gesthman όμως είναι πραγματικότητα και όχι μυθιστόρημα. Αυτόν τον καιρό πειραματίζομαι ψάχνοντας για ένα παρασκεύασμα που να μου αναπτύξει ακόμα το νου, αφού θεωρώ ότι τίποτα δεν γνωρίζω μπροστά σε αυτά που υπάρχουνε.

Θα ήθελα απ’ όλους εσάς που πάσχετε από κάποια δερματική πάθηση, πρώτα να επικοινωνείτε με το γιατρό σας και αν αυτός δεν καταφέρει να σας θεραπεύσει, τότε να έρθετε σε μένα. Ποτέ πρώτα σ’ εμένα και ύστερα στο γιατρό.

Σας ευχαριστώ

Χρήστος Δ.  Στρατηγόπουλος